Standardom ISO 10619-1 utvrđuju se tri metode za merenje savitljivosti gumenih i plastičnih creva i cevi (metode A1, B i C1), pri čemu se meri deformacija creva ili cevi, kao i dve metode za merenje krutosti (metode A2 i C2), pri čemu se meri sila neophodna za savijanje creva ili cevi onda kada se gumena ili plastična creva ili cevi saviju do utvrdjenog prečnika na sobnoj temperaturi. Metode A1 i A2 su pogodne za gumena i plastična creva ili cevi sa unutrašnjim prečnikom do i uključujući 80 mm. Metodom A1 omogućava se merenje savitljivosti creva ili cevi merenjem smanjenja spoljašnjeg prečnika onda kada se crevo sabije između dve ploče. Metodom A2 obezbeđeni su načini za merenje zahtevane sile kako bi se dostigao određeni prečnik savijanja onda kada su creva ili cevi sabijena, kao npr. između dve ploče. Ispitivanje se može sprovesti na utvrđenom unutrašnjem pritisku. Metoda B je pogodna za gumena i plastična creva ili cevi sa unutrašnjim prečnikom do i uključujući 100 mm i obezbeđuje sredstva za procenu ponašanja creva ili cevi onda kada se saviju oko vretena. Krajnji prečnik vretena koji je korišćen može biti uzet kao najmanji prečnik savijanja creva ili cevi. Pošto je ova vrednost određena smanjivanjem spoljašnjeg prečnika, može se koristiti kao mera savitljivosti creva ili cevi. Creva i cevi koji se ispituju mogu biti bez pritiska, pod pritiskom ili u vakuumu i, ukoliko se zahteva, sa zavojem ili bez zavoja creva ili cevi, ukoliko je takav zavoj prisutan. Metode C1 i C2 pogodne su za gumena i plastična creva i cevi sa unutrašnjim prečnikom od 100 mm i većim. Metodom C1 obezbeđena su sredstva za određivanje savitljivosti creva i cevi na najmanjem prečniku savijanja. Metodom C2 obezbeđene su metode merenja krutosti creva i cevi na najmanjem prečniku savijanja.
